Ο Κάρλο Γκολντόνι ήταν γνωστός Ιταλός κωμωδιογράφος (Βενετία, 25 Φεβρουαρίου 1707 - Παρίσι, 6 Φεβρουαρίου 1793), ο οποίος θεωρείται ότι ανανέωσε την ιταλική κωμωδία δημιουργώντας την «κωμωδία χαρακτήρων». Στα έργα του, παρουσιάζονται χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες της μεσαίας τάξης του καιρού του, ενώ ενσωμάτωσε στοιχεία και από τους χαρακτήρες της Κομέντια Ντελ Άρτε.
Το έργο του Κάρλο Γκολντόνι «Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» είναι μια σάτιρα για τον έρωτα, το πάθος για ευτυχία, αλλά και την αγωνιώδη προσπάθεια για επιβίωση. Ο υπηρέτης Τρουφαλδίνο , κωμικό αρχέτυπο του πάμφτωχου αλητάκου της κωμωδίας, με τον οποίο μπορεί να ταυτισθεί το ευρύ κοινό, υπηρετεί δυο αφεντάδες. Σκληραγωγημένος από τις στερήσεις και με μόνο γνώμονα του την ανάγκη για επιβίωση μέσα σε μια δύσκολη πραγματικότητα, αποδεικνύεται ικανός να υπερκεράσει με την καπατσοσύνη του και την ελαφρότητά του όλες τις αντιξοότητες. Είναι πονηρός και πολυμήχανος, γκαφατζής και συνάμα αναιδής. Τα θαλασσώνει και τα μπαλώνει, ενώ περιπλέκει τους πάντες και τα πάντα. Τελικά αποδεικνύεται αυτός αφέντης των αφεντάδων του, αφού καταφέρνει να τους κοροϊδεύει και να πληρώνεται και από τους δύο.
Με όπλο το χιούμορ αλλά και με μια διεισδυτική κριτική ματιά στις συμπεριφορές των ηρώων του, ο Γκολντόνι αποκαλύπτει την ηθική παρακμή μιας κοινωνίας που στηρίζεται στην υποκρισία και την διαφθορά. Οι απίθανες κωμικές συγκρούσεις, το ερωτικό πάθος, η κοινωνική κριτική και η ευρηματική δομή του, καθιστούν τον «Υπηρέτη δύο Αφεντάδων» ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου.
Η συγκεκριμένη παράσταση από το θίασο «Νέα Ονειροπόληση» ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη. Είχε ευδιάκριτα γνωρίσματα της Commedia dell? arte, του θεατρικού είδους που άνθισε στην Ιταλία κατά τα χρόνια της Αναγέννησης αλλά συγκερασμένα γόνιμα και με κοινωνικούς προβληματισμούς της εποχής μας. Οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονταν οι πρωταγωνιστές και οι μεταξύ τους διάλογοι από τη μια ταξίδευαν το θεατή στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Αναγεννησιακής Ιταλίας, από την άλλη υπέβαλαν στη συνείδηση του θεατή και επίκαιρα προβλήματα όπως η πείνα, η φτώχεια και η υποκρισία.
Η σκηνική παρουσία των ηθοποιών ήταν απολαυστική. Ο ενθουσιασμός τους μεταδίδονταν και στο κοινό. Οι κινήσεις ήταν έντονες, αυθόρμητες, πλαστικές, οι χειρονομίες και η γλώσσα τολμηρή, ο τόνος της φωνής υψηλός. Επιδίωκαν να δώσουν μια βιωματική εμπειρία στο κοινό με την άμεση συμμετοχή, αλληλεπίδραση που μπορεί να χαρακτηριστεί ιδιαίτερα επιτυχημένη. Τα κοστούμια ήταν εναρμονισμένα με το κείμενο και τις ανάγκες των ρόλων. Η μουσική πρόσθετε ένα ιδιαίτερο ακουστικό «χρώμα» και ταυτόχρονα ενεργοποιούσε τη διάθεση των θεατών.
Η ολοκλήρωση της παράστασης έγινε δεκτή με ανάμικτα συναισθήματα από το κοινό. Ευχαρίστηση και ικανοποίηση, που εκφράστηκε με ένα ζεστό-ζεστό χειροκρότημα για όλους τους συμμετέχοντες, αλλά και μια πρόσκαιρη λύπη μια που η δυνατότητα παρακολούθησης ανάλογων επιτυχημένων παραστάσεων ? από τμήματα σχολείων - δεν είναι πάντα εφικτή.